Net geen half jaar geleden zette ik terug voet aan wal in Europa, het oude continent dat volgens Homerus haar naam dankte aan de mythologische koningin van Kreta terwijl Herodotus het daar als historicus klinkend oneens mee was omdat zij eigenlijk een (door Zeus ontvoerde) Fenicische prinses was, geografisch gezien een Aziatische dus… Maar goed, dan had hij zelf maar een betere uitleg moeten verzinnen. Wat niet in twijfel kan getrokken worden is dat een deel van mijn hart zich nog steeds ergens in Latijns Amerika bevindt en misschien wel in Quetzaltenango of Xela. Herinneren jullie dat bolwerk van de Maya cultuur nog, in de westerse hooglanden van Guatemala? Nu wil ik echter niet beginnen dwepen over verre oorden. Europa heeft zo ook haar troeven binnen handbereik. Vorige week nog bracht ik bijvoorbeeld een bezoekje aan haar “harten dame”, Parijs. Voor mij is Parijs zoals een Marilyn Monroe. Groots en weelderig en ontegensprekelijk prachtig. Het heeft die “gelukkige vejaardag meneer de pwesident” gehalte dat je zou kunnen aantrekken. Xela daarentegen is meer zoals een Kristin Scott Thomas. Een strakke en bescheiden schoonheid maar één waarvan je weet dat het waard is om erbij te blijven omdat in het juiste licht en onder haar gereserveerde bruine en blauwe klederdracht zich een bom van formaat bevindt. In dat opzicht was het ongeluk met mijn knie dus ook een geluk voor mijn ziel omdat het mij gedwongen heeft de tijd te nemen om tot dat besef te komen, om van Xela te gaan houden!
Diegenen die mijn perikelen een beetje hebben opgevolgd weten nog dat mijn correspondentie is geëindigd in datzelfde Xela, met een gescheurde meniscus en een geblokkeerd gewricht. Drie opties werden me toen voorgelegd:
1. repatriatie naar België: Als het enigzins kan niet!
2. een medisch team van Guate City laten overkomen voor een kijkoperatie: Mogelijk maar gezien er ook nog een nieuwe kruisband moet geplaatst worden wacht ik liever tot mijn terugkeer naar België voor een volledig onderhoud…
3. een “manipulatie” van het kniegewricht in een poging om deze te deblokkeren: Eureka, dát is het!!
M'n lot in de handen leggende van de goede doctor Sanchez rol ik de volgende dag versuft het operatiekwartier uit en na twee weken revalideren kan ik afscheid nemen van de lieve mensen die me al die tijd vertroeteld hebben. Xela is een van die plaatsen waar je van het hart een steen moet maken om er weg te geraken. De pure kracht die hier in de lucht hangt vult elke hongerige ziel die naar adem snakt. Ik zou graag willen blijven… maar helaas, de plicht roept! “Operatie redding” - in het leven geroepen om mijn oude bondgenoot Ryan even uit zijn vrijwillige gevangenschap los te rukken - loopt al wekenlange vertragingen op. Ondertussen houdt het beest in Ryan zich als bij wonder in toom. Het harde werk van Crista levert haar vruchten af. Maar ze is aan rust toe en ik neem Ryan mee voor enkele dagen verlof in de streek van Cobán, Centraal Guatemala, befaamd om haar natuurlijke schoonheid. Het magnifiek gelegen El Retiro hostel, waar we ons hoofdkwartier optrekken, is misschien een gringo-nest maar wel een ideale speeltuin om het sociale beest in Ryan los te laten. Tussendoor verkennen we de streek en bezoeken we de turkooizen en smaragd groene natuurlijke baden en watervallen van Semuc Champey, een oogstrelend kalkstenen spektakel dat ondertunnelt wordt door de wilde Rio Cahabón. Na drie dagen ravotten deponeer ik mijn vriend in de bus, terug naar Guate, en zet ik mijn eigen weg naar het noorden verder…
De frisse berglucht maakt plaats voor de hete dampende vlakten van El Petén, een dicht begroeide jungle die het uitgestrekte noordoostelijke departement van Guatemala bedekt.
wordt vervolgd...
