D-day!

De onbestaande grote wijzer van mijn digitale klok heeft de twaalf overschreden met als gevolg dat ik (volgens de strikte regels van de tijd) niet langer over morgen kan spreken. Dus zie ik me genoodzaakt om "vandaag" te zeggen hoewel dat enigzins tegen mijn aanvoelen indruist. Maar goed, vandaag dus word ik de lucht in gekatapulteerd om morgen in Mumbai, India te landen. Graag had ik jullie nog vóór het zo ver was in geuren en kleuren mijn vorig Indisch avontuur verhaald, want dat had ik beloofd. Verhalen over Rajastan, het "Land der Koningen", de thuis van de Rajputs, de krijger-stammen die dit deel van India gedurende meer dan 1000 jaar overheersten. Clans die beweerden afkomstig te zijn van de zon, de maan en de vlammen van het heilige vuur en die er voor hun tijd uiterst ontwikkelde ridderlijke codes op na hielden, te vergelijken met die van "onze" Middeleeuwse ridders. Clans die zichzelf ingroeven in het dorre woestijnlandschap in enorme forten zoals Chittorgarh, Jodhpur en Jaisalmer en die een eervolle dood verkozen boven het smart van gevangenschap. Maar tot mijn grote spijt ontbreekt het mij aan tijd. Zo zullen ook mijn schuchtere stappen in het oude en het nieuwe Delhi, in Jaipur en Agra niet in de annalen van de geschiedenis voorkomen. Maar wie maalt er daar nu om? Heeft Fukuyama niet beweerd dat de "geschiedenis" aan haar einde is gekomen en wie weet heeft hij nog gelijk ook. Enfin, als ik "vandaag" op tijd uit m'n bed geraak kan ik binnenkort terug verslag uitbrengen van m'n gekke toeren. Toch verlaat ik deze keer het vaderland niet zonder gemengde gevoelens. De warmte van hen die ik achter laat stemt me enigzins zwaarmoedig terwijl het me tegelijkertijd de moed geeft om te doen wat ik zo graag doen wil.